Vandaagse terrorisme-deskundigen, zoals de veelgeprezen Beatrice de Graaf, hanteren een bijna sociaal (ped)agogisch taalgebruik. Zij verklaren community policing met terugwerkende kracht van toepassing op Brussel-Molenbeek en op de banlieues van Parijs, Londen en Birmingham. Wat is er in die barre buitenwijken drie generaties lang fout gegaan? Niet zelden (1) ongeschoolde, sjouwende import-opa’s, (2) werkloze/afwezige ouders en (3) verwilderende jongeren, (4) in woonwijken waar architecten Le Corbusier hadden gevolgd in zijn aanbeveling “de toekomst van onze steden is van gewapend beton”.
Eyes and ears on the ground is nog zo’n uitvergrote versie van klassieke kernbegrippen – die sinds de eeuwwisseling weinig invulling kregen bij de begeleiding van kinderen, pubers en adolescenten, en van hun ouders: collectieve voorzieningen, waarop ferm is bezuinigd. En dan etaleert men nu geharnaste versies daarvan, stevige interventies in ‘de haarvaten der samenleving’ (waarop zelfs PostNL overtollig geworden personeel wil inzetten). En zotte versies van preventivisme[1]. “De aanslagen vallen in een tijd waarin we zelf ook steeds meer lijken te gaan geloven in harde maatregelen, dwang, zware straffen en lange opsluiting als oplossing voor maatschappelijke problemen”, zei onderkoning Piet Hein Donner op 27 november in zijn Cleveringa oratie[2].
Vakgenoten hebben we na ‘Parijs’ nog niet gehoord/gezien, met waarschuwingen tégen paniek en mét pleidooien voor passende voorzieningen.
[1]. http://www.nrc.nl/handelsblad/van/2008/maart/22/politici-stop-met-het-vingertje-en-zorg-dat-probleemjongeren-11508658?ustatus=authenticated
[2]. http://www.scienceguide.nl/201511/de-nieuwe-normaliteit.aspx